داستان از کجا آغاز شد؟

در سال ۱۳۵7، خوابگاه پارامونت دانشگاه شیراز، میزبان جمعی از دانشجویان پزشکی بود که آینده‌ای درخشان در پیش روی خود تصور می‌کردند. در میان آنان، جوانی به نام محمدحسین عزیزی حضور داشت که با تلاش و پشتکار فراوان، مسیر خود را برای خدمت به جامعه هموار می‌کرد.

او پس از اتمام تحصیلات، به عنوان یک متخصص برجسته گوش و حلق و بینی شناخته شد و به جامعه پزشکی کشور خدمت کرد. اما سرنوشت، راه دیگری در نظر داشت. این چهره علمی و محبوب، در جریان جنگ ۱۲ روزه با رژیم صهیونیستی و در پی حمله به میدان تجریش تهران، به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

پیمانی برای زنده نگه داشتن یاد یک دوست

شهادت دکتر عزیزی، ضربه‌ای سنگین برای دوستان و همکلاسی‌هایش بود. آنها که او را به عنوان یکی از محبوب‌ترین چهره‌های دوران دانشجویی به یاد می‌آوردند، برای زنده نگه داشتن یاد و خاطره‌اش، پیمانی بستند. هدف آنان، تکمیل یک مدرسه سه کلاسه نیمه‌کاره به نام "امام کاظم" در روستای گچ بلند لیکک از توابع استان محروم کهگیلویه و بویراحمد بود.

این اقدام، تنها یک کار خیر نبود، بلکه سرمایه‌گذاری بر آینده‌ای بود که دکتر عزیزی نماد آن بود: تلاش برای تحصیل و تبدیل شدن به متخصصانی که خدمتگزار مردم باشند.

تحقق یک آرزو با همکاری مردم و خیرین

پویش مردمی برای تکمیل این مدرسه با استقبال گسترده‌ای روبرو شد. به ویژه، دانشجویان پزشکی ورودی سال ۱۳۵۵ دانشگاه شیراز، پیشگام این عرصه بودند. با یاری خدا و همت بلند خیرین، این پروژه به سرانجام رسید.

روز افتتاح: تولد دوباره یک آرزو

سرانجام در تاریخ ۱۲ آبان ماه ۱۴۰۴، مراسم بهره‌برداری از این مدرسه با حضور پرشور اهالی منطقه، مسئولان محلی و برخی از همان دوستان قدیمی شهید که حالا خود از پزشکان و متخصصان کشور هستند، برگزار شد.

این مدرسه که اکنون به نام «زنده‌یاد شهید دکتر محمدحسین عزیزی» نام‌گذاری شده، به طور رسمی در اختیار دانش‌آموزان سخت‌کوش روستا قرار گرفت.

سخن پایانی: پیامی از گذشته برای آینده

امروز، دانش‌آموزان روستای گچ بلند لیکک، در فضایی آموزشی استاندارد و مناسب درس می‌خوانند. این مدرسه، تنها یک ساختمان نیست، بلکه نمادی زنده از ایستادگی، امید و ادامه راهی است که شهید عزیزی و یارانش آغاز کردند.

این داستان، پیامی روشن دارد: که آرمان‌های نیکو هرگز نمی‌میرند و با همدلی و مشارکت، می‌توان از خاکستر تراژدی، نهال امید و پیشرفت رویاند. این پروژه، الگویی درخشان است از اینکه چگونه یک جامعه می‌تواند با تکیه بر سرمایه‌های انسانی و معنوی خود، برای نسل‌های آینده زیرساخت‌های توسعه را فراهم کند.