روستای قصبه منیعات خرمشهر مدرسه‌ای که نیمی از راه را آمده… اما هنوز ناتمام است.

۵۰٪ این مدرسه ساخته شده؛ دیوارها بالا رفته، سقف اجرا شده است و صدای خندهٔ بچه‌ها پشت پنجره‌های خالی منتظر شنیده شدن است.

کودکان این روستا، با تمام سختی‌های جنگ و محرومیت، هنوز رویای درس خواندن در کلاس واقعی دارند؛

این مدرسه در پویش «مدرسهٔ اولیا» ثبت شده و فقط به دست مهربان شما نیاز دارد تا کامل شود.

هر آجرش یک آینده، هر کلاسش یک امید، و هر صندلی‌اش یک زندگی بهتر برای بچه‌های سرزمین‌مان.

بیایید با هم این نیمهٔ خالی را پر کنیم. تا سال آینده، صدای زنگ مدرسه در قصبه منیعات به گوش برسد و لبخند بچه‌ها بزرگ‌ترین ثواب‌مان شود.

یک سهم، یک کلاس، یک نسل روشن‌تر #مدرسه_بسازیم #خرمشهر #قصبه_منیعات #مدرسه_اولیا

این پویش با هدف مشارکت خیرین در تامین تجهیزات هوشمند سازی کلاس درس در استان زنجان تعریف شده است که در این طرح لپ تاپ یا سیستم کامپیوتری از منابع مالی خیرین و ویدئو پروژکتور و پرده نمایش توسط اداره کل نوسازی مدارس استان زنجان تامین و تحویل مدرسه هدف خواهد شد.

با همت خیرین نیک‌اندیش مدرسه‌ساز، کارگاه آموزشی در مدرسه احداث می‌شود تا دانش‌آموزان علاوه بر آموزش‌های تئوری، مهارت‌های عملی را نیز بیاموزند. این اقدام ارزشمند زمینه‌ساز پرورش استعدادها، ارتقای کیفیت آموزش و آماده‌سازی نسل آینده برای ورود به بازار کار خواهد بود.با همت خیرین نیک‌اندیش مدرسه‌ساز، کارگاه آموزشی در مدرسه احداث می‌شود تا دانش‌آموزان علاوه بر آموزش‌های تئوری، مهارت‌های عملی را نیز بیاموزند. این اقدام ارزشمند زمینه‌ساز پرورش استعدادها، ارتقای کیفیت آموزش و آماده‌سازی نسل آینده برای ورود به بازار کار خواهد بود.

روستای چلو یکی از روستاهای حاشیه شهر شیروان است که بعلت مهاجرت با افزایش دانش آموزان مخصوصا در مقطع ابتدایی مواجه شده است . لذا شورای اسلامی روستای چلو و مردم روستا در نظر دارند با کمکهای خرد مردمی اقدام به ساخت مدرسه ۴ کلاسه برای دانش آموزان ابتدایی نمایند . این پروژه از نیمه دوم مهرماه آغاز و انشاالله تا مهرماه سال آینده به اتمام خواهد رسید .

در دل هر رویا، یک کلاس کوچک خوابیده است. همان جایی که آبی از تشنگی به معنای واقعی کلمه با صدای گچ بر تخته همراه می‌شود و هر سلامی به دانش‌آموزی، هدیه‌ای برای فردایش است. امروز با شما، هم‌وطنان عزیز، صدای امید را دوباره بلند می‌کنیم: وفاق ایران به دنبال ساخت مدرسه‌ای برای کودکانِ امروز است تا فردای روشن‌تر بسازد.

در روستای چرخاب، جایی که کودکان  در سرمای بی‌رحم زمستان، در کلاس‌هایی فرسوده و دیوارهایی خسته از سال‌ها ایستادگی،  درس می‌خوانند، ساخت یک مدرسه دو کلاسه‌ی جدید به یک ضرورت تبدیل شده است.

کمک های کوچک شما به اندازه بهای یک آجر می‌تواند بخشی از آینده‌ای باشد که برای این کودکان ساخته می‌شود؛ آینده‌ای که در آن، کتاب‌ها در دست‌های یخ‌زده ورق نمی‌خورند، بلکه در کلاس‌هایی امن و روشن، رویای فردا قد می‌کشد. بیایید دست‌به‌دست هم دهیم تا بنای این مدرسه، نه تنها سقفی مطمئن، که تکیه‌گاهی برای امید کودکان روستا باشد

در مسکن مهر تربت، جایی که سال‌ها نیاز به فضای آموزشی احساس می‌شد، امروز لبخند جدیدی بر چهره شهر نشسته است.

شرکت پروانه با اتکا به رسالت انسانی و مسئولیت اجتماعی خود، احداث آموزشگاه ۱۲ کلاسه را آغاز کرد؛

اقدامی که نه تنها بنایی فیزیکی، بلکه آینده‌ای روشن برای کودکان این سرزمین می‌سازد.

هر کلاس، یک گام به سوی عدالت آموزشی؛ هر آجر، یک لبخند بر چهره کودکی که سال‌ها منتظر بوده است.

۱۲ کلاس نو، پنجره‌هایی رو به فردایی بهترند.

باد آرام از میان گندم‌زارهای گیسور می‌گذشت. صبح هنوز کامل بالا نیامده بود، اما اهالی روستا بیدار شده بودند؛

حسی در هوا بود… چیزی شبیه امید.

سال‌ها بود که کودکان روستا، مسیرهای طولانی و خاکی را برای رسیدن به مدرسه طی می‌کردند.

گاهی زمستان، راه‌ها بسته می‌شد و کلاس‌ها نیمه‌تمام می‌ماند. مادرها هر روز با آهی پنهان می‌گفتند: «خدایا… کاش کسی دلش به حال بچه‌های ما بسوزه.»

تا اینکه یک روز، ماشین سفیدی آهسته وارد روستا شد. مردی مهربان از آن پیاده شد؛ آقای سعید سلطانی، خیّری که انگار نور با خود آورده بود. کودکان از دور نزدیک شدند. پیرمردها سلام کردند. زنان روستا از پشت درها سرک کشیدند. هیچ‌کس هنوز نمی‌دانست او برای چه آمده… اما نگاه آرام و لبخند بی‌ریایش، دل‌ها را گرم کرد.

آقای سلطانی در کنار زمین خالیِ کنار مسجد ایستاد. زمین، سال‌ها منتظر بود… انتظار یک اتفاق بزرگ. رو به دهیار گفت: «اینجا مدرسه می‌سازیم…

۶ کلاس، برای آینده‌ی بچه‌ها… ۳۶۳ مترمربع نور و زندگی.

دهیار لحظه‌ای نفسش را نگه داشت. زنان دست روی قلب گذاشتند. چشم‌های کودکان برق زد. یک لحظه سکوت فرو افتاد… سپس مانند بارانی که ناگهان ببارد، لبخندها، اشک‌ها و صداها از همه‌جا بلند شد.

یکی از مادرها آرام گریه می‌کرد و زیر لب می‌گفت: «خدا خیرت بده آقا… ما سال‌ها منتظر همچین روزی بودیم.»

روزهای بعد، صدای کلنگ و کارگران با صدای خنده بچه‌ها قاطی شد.

هر صبح کودکان کنار کارگاه می‌ایستادند و بزرگ شدن دیوارها را نگاه می‌کردند.

هر آجر که بالا می‌رفت، انگار آرزوی جدیدی در دل روستا جوانه می‌زند.

 صبح آرامی بود در ابراهیم‌آباد. آفتاب تازه از پشت تپه‌ها بالا آمده بود و نورش روی خانه‌های کاهگلی می‌رقصید. روستا مثل همیشه ساکت بود… جز صدای بازی چند کودک که زیر سایه‌ی درخت توت، روی خاک درس می‌خواندند.

سال‌ها بود که ابراهیم‌آباد مدرسه‌ای جدید نداشت. اما آرزوی مدرسه، در دل همه بود؛ از دهیار گرفته تا همان بچه‌هایی که دفترهایشان با باد ورق می‌خورد.

تا اینکه یک روز، مهمانی وارد روستا شد… مردی آرام با چهره‌ای مهربان و نگاهی اطمینان‌بخش؛ خیری که دلش برای آینده‌ی این بچه‌ها می‌تپید. کودکان به دنبالش می‌دویدند.مادرها از پشت پنجره‌ها نگاهش می‌کردند. پیرمردها کلاه‌شان را برداشتند و احترام گذاشتند. مرد خیر به گوشه‌ی زمین بایری کنار باغ‌ها رفت. دقایقی خیره شد، فکر کرد، بعد رو به دهیار گفت: «اینجا… همین‌جا، **دو کلاس می‌سازیم… ۹۴ مترمربع نور برای بچه‌های ابراهیم‌آباد.» دهیار باورش نمی‌شد. سال‌ها درخواست داده بود، اما تا امروز کسی به این روستای کوچک نیامده بود. صدای آهی که برآمد، آهِ سبک شدن دلش بود… و سوز سال‌هایی که بچه‌ها بی‌کلاس مانده بودند. روز بعد کار شروع شد. کلنگ که به زمین خورد، انگار قلب روستا هم تکانی خورد. کودکان هر روز کنار کارگران می‌ایستادند، با شوقی که در چشم‌هایشان می‌درخشید. گاهی کمک می‌کردند آب بیاورند، یا آجرها را بشمارند. انگار این مدرسه، مدرسه‌ی همه‌ی آنها بود. چند هفته گذشت…

دو کلاس ساده، اما پر از رؤیا. وقتی خیر دوباره به روستا برگشت، کودکان دورش حلقه زدند. یکی آرام گفت: «آقا… یعنی ما از فردا اینجا درس می‌خونیم؟» مرد خیر دست روی سرش گذاشت و لبخند زد: «آره پسرم… اینجا جاییه که آینده‌تون شروع می‌شه.»

آهِ قدیمیِ سال‌ها کمبود آموزشی، در میان شادی و سپاس مردم پر کشید. و نام آن خیر مهربان، مثل چراغی در دل روستا ماندگار شد.

صبحی که از دور گنبد طلایی پیدا بود، همت‌آباد حال‌وهوای دیگری داشت. هوا بوی بارانِ امید می‌داد… انگار نسیم، پیغامی آسمانی را با خود آورده بود. سال‌ها بود مردم این روستای آرام، آرزوی یک مدرسه بزرگ و مجهز را در دل داشتند. کلاس‌ها کم بود، حیاط کوچک، و رؤیاهای بچه‌ها بزرگ‌تر از جایی که در آن درس می‌خواندند. پدرها هر شب زیر نور کم‌رنگ چراغ‌ها می‌گفتند: «خدایا… اگه ممکنه، چشم بچه‌های ما هم به مدرسه‌ای درست باز بشه.» و مادرها زیر لب آه می‌کشیدند و دعا می‌کردند. تا اینکه یک روز، خبر مثل برق در روستا پیچید: «آستان قدس رضوی برای ساخت یک آموزشگاه ۱۲ کلاسه به همت‌آباد می‌آید… همراه با یک سالن چندمنظوره!» دهیار با دستان لرزان خبر را به مردم گفت. همه ساکت شدند… سکوتی که از شدت خوشحالی بود. مردم نمی‌دانستند اشک بریزند یا بخندند. چند روز بعد، کاروانی از طرف آستان قدس وارد روستا شد. عطر حرم انگار در هوا پیچید… حسی از آرامش و بزرگی همه جا را گرفت. نماینده آستان قدس در کنار زمین بزرگی که سال‌ها بایر مانده بود، ایستاد و گفت: «اینجا… در این خاک پاک، ۱۲ کلاس درس ساخته می‌شود… جایی برای بال‌گشودن آینده‌ی بچه‌های همت‌آباد. و کنار آن، این روستا صاحب سالن چندمنظوره‌ای خواهد شد برای جشن‌ها، ورزش‌ها، برنامه‌ها… برای زندگی.»

اشک از چشمان پیرمردی سرریز شد. می‌گفت: «ما چه کردیم که این لطف شامل حال‌مون شد؟»

کار ساخت از همان روز آغاز شد. صدای کلنگ و آجر، موسیقی تازه روستا شده بود. بچه‌ها با ذوق هر روز می‌آمدند و نگاه می‌کردند چگونه دیوارها بالا می‌رود. روستا زیر لب زمزمه می‌کرد: «این مدرسه هدیه‌ای است از بارگاه امام رئوف… هدیه‌ای که تا سال‌ها، چراغ دانش را در همت‌آباد روشن خواهد نگه داشت.»

نمازخانه‌ای ۱۰۰ مترمربعی در مدرسه توس ۱۱۳ ساخته خواهد شد؛

خانه‌ای روشن و آرام، جایی که دل‌های کوچک و بزرگ می‌توانند بال بگشایند، با پرواز ایمان، امید و مهر به سوی فردایی روشن.

در این فضای معنوی، صدای سجده‌ها و دعای کودکان، مانند نسیمی لطیف، در کوچه‌ها و کلاس‌ها می‌پیچد، و نور حضور خدا، دل‌ها را روشن و پر از آرامش می‌کند.

اینجا جایی است که پرنده‌های کوچک خیال و آرزو، می‌آموزند بال بگشایند و با ایمان، بر فراز دنیایی پر از عشق و مهربانی پرواز کنند.

نمازخانه توس ۱۱۳، نمادی است از مهربانی خیرین محترم ، جایی که هر آجرش نه فقط بنایی فیزیکی، بلکه گامی است در تربیت نسلی با دل‌های پرنور، نسلی که با امید و ایمان، فردایی روشن می‌سازد.

 در حاشیه شهر مشهد، در دل منطقه تبادکان، روزی زیبا و پر از امید فرا رسید؛ زمانی که صدای ساختن آینده، با همت و نیت خیرخواهانه به صدا درآمد.

به همت نیکوکاران و دلسوزانی که دلشان برای آموزش و پرورش کودکان می‌تپد، آموزشگاه ۱۲ کلاسه توس ۱۱ ساخته خواهدشد؛

بنایی که تنها دیوار و سقف نیست، بلکه خانه‌ای است برای پرواز رویاها، بال گشودن دل‌ها و رشد نسلی با نور ایمان و دانش. در این مدرسه، هر کلاس پنجره‌ای به سوی فردایی روشن است، هر گام کودکان در حیاط، نغمه‌ای از امید و تلاش می‌سازد، و هر خنده و نگاه پرشورشان، یادآور این است که آینده را می‌توان ساخت. آموزشگاه توس ۱۱، نمادی است از عشق و مسئولیت اجتماعی، جایی که با دستانی پر از مهربانی و قلب‌هایی سرشار از امید، نسلی تربیت می‌شود که با علم و اخلاق، بر فراز زندگی پرواز می‌کند. این مدرسه، چراغی روشن است در حاشیه شهر، چراغی که سال‌ها دل‌های کوچک و بزرگ را روشن نگاه خواهد داشت، و نام نیک خیران و دلسوزان، در دل منطقه تبادکان ماندگار خواهد شد. 

در روستای آرام کچولی در شهرستان سرخس، جایی که نگاه کودکان هر روز به افقِ آرزوهای ناتمام دوخته می‌شد، قرار است به زودی معجزه‌ای کوچک اما بزرگ رخ دهد؛

ساخت آموزشگاهی یک‌کلاسه به مساحت ۴۴ مترمربع، خانه‌ای برای پرواز رویاهایی که سال‌ها منتظر مانده‌اند. اینجا، روی همین خاک ساده، به همت خیرین نیک‌اندیش، به‌زودی دیوارهایی بالا می‌روند که فقط آجر و سیمان نیستند؛ هر آجرش تکه‌ای از عشق، و هر پنجره‌اش دریچه‌ای به آینده‌ای روشن خواهد بود.

کودکان کچولی، که امروز زیر سقف‌های قدیمی درس می‌خوانند، بزودی در مدرسه‌ای نو با دل‌هایی پر از شوق و بال‌هایی باز به آینده سلام خواهند کرد. این ۴۴ مترمربع کوچک، آغاز سفری بزرگ است؛ آغاز ساختن نسلی که می‌آموزد با امید می‌شود پرواز کرد—از کوچک‌ترین کلاس دنیا.

روستای خیرآباد سال‌ها بود چشم‌انتظار بود؛

انتظار روزی که کودکانش بتوانند در مدرسه‌ای روشن و امن درس بخوانند. زمین خالی کنار جوی آب، سال‌ها فقط سایه درخت کهنه‌ای را بر دوش می‌کشید و صدای قدم‌های کودکان که در راه مدرسه‌ای دور، صبح‌ها آهسته از کنار آن عبور می‌کردند.

یک روز صبح، مردی از راه رسید. چهره‌اش آشنا نبود، اما نگاهش مهربانی را با خودش آورده بود. کنار همان زمین ساده ایستاد، به صدای بازی کودکان گوش داد و آرام زیر لب گفت: «این‌جا باید روشن شود… این‌جا باید خانه‌ی آینده باشد.» همان روز روستایی‌ها دورش جمع شدند. پیرمردها از خاطرات گفتند، مادرها از رنج درس خواندن کودکانشان، و بچه‌ها با چشم‌هایی پر از سؤال و امید، به مرد نیک‌دل نگاه می‌کردند. او به زمین نگاه کرد و گفت: «می‌سازیم… با کمک خدا، اینجا یک مدرسه ۶ کلاسه بنا می‌کنیم؛ ۴۸۶ مترمربع نور، ۴۸۶ مترمربع نفس تازه برای روستا.» از آن روز، زمین خالی دیگر خالی نبود. صبح‌ها صدای کلنگ و شادی کودکان در هم می‌آمیخت، و هر روز که آجر تازه‌ای گذاشته می‌شد، لبخند مادرهای روستا روشن‌تر می‌شد. کودکان خیرآباد حالا می‌دانستند: برای رویاهایشان سقفی در حال ساخت است. سقفی که روزی کلاس‌هایش پر می‌شود از خنده‌، از بوی دفترهای نو، و از آرزوهایی که از دل همین روستای کوچک به تمام جهان پرواز خواهد کرد.  

«مدرسه‌ای که با تمامِ دل ساخته شد»

در دل روستای آرام حصارسرخ، جایی میان نفس‌های پاک کوهستان طرقبه، سال‌ها بود که صدای قدم‌های کودکان در خاک‌های بی‌صدا گم می‌شد. آن‌ها رؤیا داشتند، اما سایه‌ای نبود که رؤیاهایشان را در خود پناه دهد.

تا آن روزی که مردی آرام، با لبخندی مطمئن و دلی روشن، قدم در روستا گذاشت. چیزی نگفت، فقط نگاه کرد… به چشمان منتظر کودکان، به دستان پینه‌بسته پدران، و به آسمانی که انگار خودش دعا می‌کرد برای ساختن آینده.

مرد خیر آرام گفت: «این زمین، باید مدرسه شود. و همه‌ی هزینه‌ها… همه‌ی امیدش… بر عهده‌ی من.»

اهالی روستا با ناباوری نگاهش کردند؛ چنین سخاوتی سال‌ها بود که کسی ندیده بود. اما او لبخند زد و ادامه داد: «اگر قرار است بالی بدهیم، باید کامل باشد؛ باید آن‌قدر محکم باشد که این کودکان تا قله‌های دنیا پرواز کنند.»

و ساختن آغاز شد… با قدرت، با ایمان، با سخاوتی که از دل نور می‌بارید. آجرها کنار هم نشستند، ستون‌ها قد کشیدند، و آموزشگاه ۶ کلاسه‌ای با زیربنای ۴۸۶ مترمربع، چون رویاهایی که آرام آرام جان می‌گیرند، شکل خواهد گرفت.

روستا هر روز شاهد یک معجزه کوچک بود: کودکانی که به زمین نگاه می‌کردند و می‌گفتند: «اینجا خانه‌ی آینده‌ی ماست…»

در حصارسرخ، این مدرسه فقط یک ساختمان نیست؛ اثر انگشتِ یک دل بزرگ است.

دلی که تمامِ هزینه را خودش پرداخت کرد تا ثابت کند: وقتی یک انسان با تمام وجود خیر باشد، فقط دیوار نمی‌سازد… آینده می‌سازد. 

توسعه فضاهای ورزشی در کنار ساختمان های آموزشی در راستای پرورش دانش آموزان و سلامتی  و شادابی آنها تاثیرات خوبی در ابعاد مختلف زندگی دانش آموزان دارد توجه به این موضوع در شهر های بزرگ اهمیت بیشتری دارد با کمک در ساخت این فضا پیام آور سلامتی و نشاط دانش آموزان باشیم.

با همراهی شما می‌توانیم رؤیایی را که در دل کودکان روستای گاکیه مانده، به واقعیت تبدیل کنیم. احداث مدرسه ۳ کلاسه گاکیه فقط ساخت یک ساختمان نیست؛ ساختن آینده‌ای روشن‌تر برای کودکانی است که با بزرگ‌ترین آرزوها به دنبال یادگیری‌اند. هر قدم شما، چه کوچک، چه بزرگ، می‌تواند نوری باشد در مسیر زندگی‌شان و امیدی تازه در دل خانواده‌های این روستا بیافریند. بیایید دست به دست هم دهیم تا لبخند، آگاهی و فرصت را به گاکیه هدیه کنیم.

«جایی برای بال گشودن»

در دل روستای سرسبز دولت‌آباد، زمین کوچکی آماده می‌شد تا جایی شود برای پرواز رویاها.

به همت خیر نیک‌اندیش، قرار است آموزشگاه ۲ کلاسه با ۸۰ مترمربع ساخته شود؛ مدرسه‌ای که نه تنها کلاس درس است، بلکه خانه‌ای برای رشد، آموختن و کشف دنیا. کودکان با شوق هر روز به زمین نگاه می‌کنند، با خیال اینکه بزودی صدای خنده‌ها و بازی‌هایشان در کلاس‌ها و حیاط مدرسه پیچیده خواهد شد.

هر دیوار، هر پنجره و هر آجر، نمادی از امید و مهربانی خیر است، و هر گامی که در این مدرسه برداشته می‌شود، پرواز دل‌های کوچک را به سوی آینده‌ای روشن رقم می‌زند.

در دولت‌آباد، این مدرسه ۲ کلاسه، جایی است که کودکان می‌آموزند با علم، ایمان و شادی بال بگشایند و رویاهایشان را به واقعیت تبدیل کنند. چراغی روشن، که تا سال‌ها مسیر روشن فردا را برای نسل‌های آینده نشان خواهد داد.

در مدرسه‌ی شهید یوسف‌پورِ چناران، مدت‌ها بود که کودکان آرزو داشتند جایی برای دویدن، بازی کردن، و تمرین رؤیاهای ورزشی‌شان داشته باشند.

جایی که صدای خنده‌هایشان در آن بپیچد و نشاط، مثل نسیم صبحگاهی، همه‌جا را پر کند.

تا اینکه روزی خبر رسید: یک خیر بزرگوار تصمیم گرفته است «به صورت ۱۰۰ درصدی» سالن ورزشی و سرویس‌های بهداشتی این مدرسه را احداث کند. آن هم با تمام دل، تمام توان و تمام محبتش. از همان لحظه، شادی مثل برق در مدرسه دوید. معلم‌ها لبخند زدند، دانش‌آموزها دست‌به‌دست هم دادند و همه حس کردند اتفاقی بزرگ در راه است.

به زودی روی زمین مدرسه، سالن چندمنظوره ساخته می‌شود که سقفش پر از نور است و دیوارهایش پر از انرژی نوجوانان. جایی که بچه‌ها یاد می‌گیرند قوی باشند، هدف داشته باشند، و با تلاش، از زمین تا آسمان پیش بروند. کنار آن، سرویس‌های بهداشتی جدید و کامل نیز بنا می‌شود تا فضای مدرسه، شایسته دانش‌آموزانی باشد که با امید و انگیزه قدم به آینده می‌گذارند.

این کار خیر، نه فقط ساخت دو بخش از یک مدرسه، بلکه ساخت دو «ستون امید» است: یک ستون برای سلامت، و یک ستون برای شادی و تحرک.

مدرسه شهید یوسف‌پور چناران به زودی روشن‌تر، شادتر و زنده‌تر از همیشه خواهد شد؛ به برکت دستان سخاوتمندی که با تمام قلب برای آینده کودکان سرمایه‌گذاری کرده است.

مشخصات فنی پروژه:

• نام پروژه: پروژه شش کلاسه استاد شهریار
• موقعیت: شهرستان مشگین شهر، استان اردبیل
• مساحت کل: 755 متر مربع
• تعداد طبقات:2 طبقه
• کاربری:آموزشی (مجهز به کلاس‌های درس، آزمایشگاه، کتابخانه و فضاهای پرورشی)

🎯هدف پروژه:

"آرزو داریم با ساخت مدرسه‌های جدید و افزایش سرانه آموزشی، لبخند رضایت را بر لب تمام معلمان و دانش‌آموزان این دیار بنشانیم."

🤝چگونه می‌توانید مشارکت کنید؟
هر کمک، چه کوچک و چه بزرگ، قدمی بلند برای روشنایی آینده کودکان این سرزمین است.

• 💰کمک‌های نقدی:حتی یک حمایت کوچک مالی شما می‌تواند بخشی از آجرهای این بنا باشد.
• 🧱کمک‌های غیرنقدی:مانند تأمین مصالح ساختمانی، درب و پنجره، سیستم‌های گرمایشی و سرمایشی، نیمکت و میز

در روستای کوچک انجیرک، هنوز هم کودکان با دل‌هایی پر از رویای فردای بهتر، برای رسیدن به یک کلاس امن و ساده به روستای دیگر می‌روند. احداث مدرسه ۲ کلاسه انجیرک فقط ساختن یک ساختمان نیست؛ خلق فرصتی است برای اینکه هیچ کودکی به‌خاطر فاصله، محرومیت یا نبود امکانات از آینده‌اش جا نماند. هر آجر این مدرسه، امیدی است که در دل یک کودک روشن می‌شود. بیایید دست‌به‌دست هم دهیم تا این رویا را زودتر به واقعیت برسانیم.

پروژه مذکور در بخش سرفیروزآباد شهرستان کرمانشاه واقع است، زیربنای آن 90 متر مربع  و پیشرفت 90 درصدی دارد.

ضمناً خیر گرانقدر حاج اکبر ابراهیمی با تعهد یک میلیارد تومانی در آن مشارکت دارند.

جهت کمک به دانش آموزان برای تحصیل به دلیل نبود ساختمان آموزشی و استفاده از کانکس یا مدارس روستاهای اطراف .

مشخصات مدرسه :

1. تعداد کلاس: 1

2. متراژ مدرسه: 55

3. درصد پیشرفت فیزیکی: 70 درصد

در روستای چنارسر فیروزآباد، کودکانی با شوقی بی‌پایان برای یادگیری، در انتظار یک فضای آموزشی امن و مناسب‌اند. ساخت مدرسه ۲ کلاسه این روستا تنها یک پروژه عمرانی نیست؛ قدمی است برای ایجاد فرصت برابر، آرامش و امید در دل نسل آینده. هر همراهی در این مسیر، یعنی روشن کردن چراغی تازه در زندگی یک کودک و ساختن فردایی که سزاوار اوست. بیایید با هم، رؤیای مدرسه چنارسر فیروزآباد را به حقیقت تبدیل کنیم.

پروژه مذکور در بخش سرفیروزآباد شهرستان کرمانشاه واقع است، زیربنای آن 90 متر مربع  و پیشرفت 90 درصدی دارد.

ضمناً خیر گرانقدر حاج اکبر ابراهیمی با تعهد یک میلیارد تومانی در آن مشارکت دارند.

در روستای نیسانه، جایی که کودکان با قلب‌هایی پر از امید به آینده نگاه می‌کنند، ساخت مدرسه ۲ کلاسه یعنی فراهم‌کردن محیطی امن، استاندارد و الهام‌بخش تا هیچ کودکی به‌خاطر کمبود امکانات، از حق طبیعی آموزش محروم نماند. هر قدم و هر مشارکت در این پروژه، تبدیل شدن رؤیاهای کوچک به واقعیت است. بیایید با هم، چراغی روشن‌تر در مسیر آینده کودکان نیسانه برافروزیم.

پروژه مذکور در بخش نوسود شهرستان پاوه واقع است، زیربنای آن 90 متر مربع  و پیشرفت 90 درصدی دارد.

ضمناً خیر گرانقدر حاج اکبر ابراهیمی با تعهد یک میلیارد تومانی در آن مشارکت دارند.

در روستای بزن‌آباد، جایی که کودکان با قلب‌هایی پر از آرزو چشم به آینده دوخته‌اند، فضای آموزشی ندارد. ساخت مدرسه ۲ کلاسه این روستا یعنی هدیه‌کردن فرصت برابر، آرامش و امید به کودکانی که تنها سرمایه‌شان شوق یادگیری است. هر قدم در حمایت از این پروژه، روشن کردن چراغی در مسیر آینده آنان و ساختن فردایی مطمئن‌تر برای بزن‌آباد است. بیایید با هم، رؤیای مدرسه این روستا را به واقعیت تبدیل کنیم.

پروژه مذکور در بخش سرفیروزآباد شهرستان کرمانشاه واقع است، زیربنای آن 90 متر مربع  و پیشرفت 90 درصدی دارد.

ضمناً خیر گرانقدر حاج اکبر ابراهیمی با تعهد یک میلیارد تومانی در آن مشارکت دارند.

در روستای شاه‌گدار محمد، جایی در دل شهرستان ثلاث باباجانی، هنوز کودکانی هستند که شوق آموختن را در مسیرهای سخت و کلاس‌های فرسوده حمل می‌کنند. ساخت مدرسه ۲ کلاسه این روستا فقط یک پروژه عمرانی نیست؛ احیای امید و امنیت آموزشی برای نسل آینده است. هر قدمی که برای این مدرسه برداشته می‌شود، یعنی لبخندی بیشتر روی چهره یک کودک و فرصتی تازه برای پرواز در دنیای علم و دانایی. بیایید با هم، این رویا را برای بچه‌های شاه‌گدار محمد به واقعیت تبدیل کنیم.

پروژه مذکور در شهرستان ثلاث باباجانی واقع است، زیربنای آن 90 متر مربع  و پیشرفت 15 درصدی دارد.

سرزمین آفتاب همیشه درخشان ایران، تفتان، سرزمینی است که در آن از خاکش زر می روید به همت جوانان و مردمانش. در دل تفتان، هنرستانی است آینه تفتان همیشه درخشان که تنها یک کارگاه مهارت آموزی نیاز دارد تا در بین ساختمان‌های قامت گرفته است، ساخته، تکمیل شده و مورد بهره برداری قرار گیرد تا این مجموعه جان بگیرد و همه فضاهای استاندارد لازم برای بالیدن جوانان تفتانی را فراهم کند؛

هنرستان تفتان مامن علم‌آوزی جوانانی که قرار است با آموختن علم و فتح قله های بلند دانش ، با از بین بردن محرومیت، خودکفایی، تخصص و توانمندسازی؛ زمینه توسعه پایدار این تکه از بهشت ایران را فراهم سازند و مسیر آینده را با دست های خود بسازند ...

بیایید با همراهی شما، آخرین قطعه این رویای زیبا را کامل کنیم. چشم انتظار شماییم تا این مسیر را هموار کنیم...