درباره حاج حسنعلی علی پور

خیری که تمام دارایی اش را به نیت ۷۲ تن کربلا صرف مدرسه سازی کرد. حسن‌علی علی‌پور دیجویجین در سال ۱۳۱۷ در روستای دیجویجین در نزدیکی شهر اردبیل به دنیا آمد. وی در میانه جنگ جهانی دوم خیلی زود قد کشید و به سن درس و مشق رسید. آن روزها شخصی به نام «میرعلی بیگ» از آذربایجان شوروی به روستای دیجویجین مهاجرت کرده بود و چون خودش به علم و دانش علاقه داشت سنگ بنای مدرسه‌ای کاهگلی را گذاشته بود. بچه‌های روستا از جمله حسن‌علی نیز دور او جمع می‌شدند و خواندن و نوشتن را یاد می‌گرفتند. جنگ جهانی دوم تمام شده بود و ایران نیز از آسیب‌های آن در امان نبود. وضع معیشتی مردم بدتر و بدتر می‌شد و مرادعلی پدر حسن‌علی نیز از این اوضاع بد بی‌نصیب نماند و خیلی زود ورشکسته شد و تمام اموالش را فروخت. بدین ترتیب فرزندان بزرگ او همچون بسیاری از کودکان و نوجوانان کار کردن را بر درس ترجیح می‌دهند و وارد بازار کار می‌شوند. اما مادر حسن‌علی تمام سختی‌های زندگی را به جان می‌خرید تا حسن‌علی که از همه کوچک‌تر بود درس و مشق اش را رها نکند. او نیز قدرشناس این تلاش‌های مادر، خوب درس می‌خواند و همیشه جزو بهترین شاگردها در مدرسه می‌شود. وی در بخشی از خاطرات آن دوران گفته است: «هرگز آن امتحان دبستان خیابان سیروس را فراموش نمی‌کنم. آن ترکه‌های درخت آلبالو که معلم بر دستم فرود می‌آورد را همیشه به یاد دارم. باید برای امتحان برگه امتحانی می‌بردیم ولی پدرم پولی نداشت که به من بدهد و من هم نمی‌توانستم از او پول بخواهم. بدون برگه به مدرسه رفتم و معلم نیز با ترکه مرا تنبیه کرد.»