«مدرسه‌ای که با تمامِ دل ساخته شد»

در دل روستای آرام حصارسرخ، جایی میان نفس‌های پاک کوهستان طرقبه، سال‌ها بود که صدای قدم‌های کودکان در خاک‌های بی‌صدا گم می‌شد. آن‌ها رؤیا داشتند، اما سایه‌ای نبود که رؤیاهایشان را در خود پناه دهد.

تا آن روزی که مردی آرام، با لبخندی مطمئن و دلی روشن، قدم در روستا گذاشت. چیزی نگفت، فقط نگاه کرد… به چشمان منتظر کودکان، به دستان پینه‌بسته پدران، و به آسمانی که انگار خودش دعا می‌کرد برای ساختن آینده.

مرد خیر آرام گفت: «این زمین، باید مدرسه شود. و همه‌ی هزینه‌ها… همه‌ی امیدش… بر عهده‌ی من.»

اهالی روستا با ناباوری نگاهش کردند؛ چنین سخاوتی سال‌ها بود که کسی ندیده بود. اما او لبخند زد و ادامه داد: «اگر قرار است بالی بدهیم، باید کامل باشد؛ باید آن‌قدر محکم باشد که این کودکان تا قله‌های دنیا پرواز کنند.»

و ساختن آغاز شد… با قدرت، با ایمان، با سخاوتی که از دل نور می‌بارید. آجرها کنار هم نشستند، ستون‌ها قد کشیدند، و آموزشگاه ۶ کلاسه‌ای با زیربنای ۴۸۶ مترمربع، چون رویاهایی که آرام آرام جان می‌گیرند، شکل خواهد گرفت.

روستا هر روز شاهد یک معجزه کوچک بود: کودکانی که به زمین نگاه می‌کردند و می‌گفتند: «اینجا خانه‌ی آینده‌ی ماست…»

در حصارسرخ، این مدرسه فقط یک ساختمان نیست؛ اثر انگشتِ یک دل بزرگ است.

دلی که تمامِ هزینه را خودش پرداخت کرد تا ثابت کند: وقتی یک انسان با تمام وجود خیر باشد، فقط دیوار نمی‌سازد… آینده می‌سازد.